Boekverslag 2, Marc de Mik 5B
Algemene
informatie
Standaardtitelbeschrijving
·
Titel: De hemel van Hollywood
·
Auteur: Leon de Winter
·
Uitgave: Wolters-Noordhoff, Groningen
2003
·
Druk: 1997
·
Pagina’s: 285
Genre
Psychologische
roman
Samenvatting
Deel 1Na eengevangenisstraf wegens fraude keert de acteur Tom Green terug naar Hollywood en neemt zijn intrek in het St. Martin’s Hotel in een van de mindere buurten. Tom wil zijn leven weer op rails krijgen en gaat op zoek naar een baan. Want hij heeft nog maar $ 189 in zijn zak. Hij gaat naar zijn oude vriend Robert Kant, deze belooft hem werk maar hij overlijdt dezelfde nacht nog. Samen met Jimmy Kage, een acteur die na de dood van zijn zoon aan de drank raakte en zijn goede reputatie verloor, gaat Green naar Kant’s begrafenis. Daar stelt Kage Green voor aan Floyd Benson, een oscarwinnaar die nu werkzaam is als elektricien. Met z’n drieën gaan ze ‘s avonds na een zuippartij naar het Hollywood Sign. Beneden in het ravijn zien ze een lijk liggen en tot zijn schrik herkent Benson de dode: het is Tino Rodriquez. Hij heeft hem gezien toen hij een alarmsysteem aanlegde bij Rodney Digiacomo. Rodney en Tino die volgens Benson “gangsters” zijn, waren geld aan het tellen, veel geld. Geld dat ze alledrie heel goed kunnen gebruiken. Bang om van moord verdacht te worden, nemen ze Tino mee en doen ze hem in Benson’s diepvries. Green heeft een plan: ze zullen het huis van Rodney afluisteren, zich voordoen als politiemannen en vervolgens het geld stelen. Benson plaatst het afluisterapparatuur in en zo komen ze erachter dat de bende bestaat uit 5 personen, nl. Tino, Paula Cater, Rodney Digiacomo, Steven Banelli en ‘Muscle’ Fredericks. Allemaal werken ze in The Eldorado, een casino in Las Vegas. Als Green hoort dat Paula ook in het plot zit schrikt hij. Green heeft namelijk een verhouding met Paula gehad. Hij ziet Paula nog steeds als zijn grote liefde maar zij verliet hem. Na haar vertrek ging Green’s carrière snel achteruit, hij had zijn zelfvertrouwen verloren. Paula had voor die tijd een script geschreven ( De hemel van Hollywood) die een casinoroof beschreef. En Paula had nu haar script in praktijk gebracht. De 5 hadden 4 miljoen dollars vervreemd uit het casino. Het geld zat nu in een kluis in Rodney’s villa en Tino bezat de enige sleutel.
Steven en Muscle hebben Tino juist om de sleutel vermoord
omdat hij hem niet wou geven. Paula en Rodney weten niet dat Tino dood is. Ze
maken zich wel zorgen om hem. Paula gaat op zoek naar Tino in Las Vegas maar
Green gaat haar achterna. Hij doet zich voor als een rechercheur maar Paula
herkent hem en ze vertelt hem alles. Blijkbaar vertrouwde Tino het zaakje niet
want hij heeft de sleutel naar Paula’s appartement gestuurd. Als Paula hoort
dat Tino vermoord is door Steven en Muscle sluit ze aan bij Green. De volgende
dag zou het gaan gebeuren. Green, Kage en Benson gaan verkleed als politieagenten
en zullen zo Steven, Muscle en Rodney gaan ondervragen over de moord op Tino.
Ze moeten mee naar het bureau ter ondervraging later die dag. Green had een
bewoner van het St. Martin, Charlie ingehuurd als agent die een oogje op de
villa moest houden. Paula houdt ondertussen alles in de gaten met het
afluisterapparatuur. Ze hoort dat Rodney Steven en Muscle vermoord heeft. Dan
belt ze Rodney op (want die denkt dat ze nog steeds in Las Vegas zit) en vraagt
hem zo snel mogelijk ook naar Vegas te komen. Rodney verlaat meteen de villa en
Green en consorten gaan terug naar de villa. Ze komen onderweg Rodney tegen in
de auto. Ze gaan het huis binnen en maken de kluis open. Opeens staat Rodney
met een revolver achter hen. Hij had Benson herkent in de auto. Kage schiet
Rodney neer met zijn pistool en gaan dan weg. Met z’n vieren gaan ze naar het
buitenland. Paula en Tom leefden nog lang en gelukkig.
Charles leest in de krant over de drie lijken die gevonden zijn in het huis in Benidict Canyon en beseft dat hijzelf daar de wacht heeft gehouden. Twee weken later verdween Floyd Benson en een man Arnold Schwartz ontvangt een treatment (script) van Tom Green, genaamd de Hemel van Hollywood. De overeenkomsten met de drie Canyonmoorden zijn verbluffend. Zodra bekend was dat de moorden in verband stonden met Benson’s verdwijning brak er een gevecht los om de rechten van het script. Het onderzoek van de FBI loopt vast, op aanwijzing van het script werd er in Benson’s tuin gegraven maar het lijk dat ze vonden was niet die van Tino maar die van Benson. De bloedgroep in het huis waar de moorden zijn gepleegd kwam overeen met die van Benson. Green’s verslag werd nu getwijfeld en er werd een nieuw onderzoek ingesteld. The Eldorado bleek de Tropicana te zijn. Volgens het casino was er nooit geld gestolen en Tino was al lang vertrokken. Rodney en Vanessa Walace (= Paula Carter) lijken van de aardbodem verdwenen te zijn net als Jimmy Kage. FBI agente Irene Jackson ontdekt dat een vrouw een koelcontainer heeft gehuurd naar Marseille. Volgens haar was het lijk van Tino daarin vervoerd en hadden Tom en Vanessa dit allemaal gepland. Volgens Charlie leefde Tino nog en heeft hij en Vanessa het script geschreven en was het lijk in Frankrijk echt die van Tom. Maar hoe het echt zit is dus een groot raadsel.
Ik was op zoek naar een boek dat snel zou weglezen en ook een beetje spannend zou zijn. Na de mediatheek te hebben afgespeurd, kwam dit boek als een goede optie uit de bus. De informatie op de achterkant maakte al snel duidelijk dat het een (redelijk) spannend boek zou zijn, mede doordat er gangsters en een casinoroof in voor komen. Dat zijn doorgaans wel een elementen die een verhaal wat spannender en opwindender maken. Bovendien had ik van klasgenoten gehoord, die al eerder werken van De Winter hadden gelezen (zoals God’s gym), dat hij een boeiend kon schrijven en dat het met de spanning in zijn boek(en) wel goed zat. Ik was daarom eigenlijk al wel een beetje op zoek naar een boek van Leon de Winter en daarbij sprak dit boek me erg aan. Vandaar mijn keuze voor dit boek.
-
Drang naar geld→ Alle drie de
hoofdpersonen (Green, Kage en Benson) zijn
aan lagerwal geraakte acteurs, die eigenlijk een beetje leven van week tot
week. Ze hebben dringend behoefte aan geld (Kage en Green zitten bijvoorbeeld
in een goedkoop hotelletje) voor hun
levensonderhoud en dus besluiten ze te proberen het geld van de gangsters te
stelen. Eigenlijk is deze drang naar geld dus de aanleiding naar de gebeurtenis
waar het in het boek allemaal om draait: het stelen van het geld van de
gangsters. Dit is dus een heel
belangrijk motief.
-
Identiteitscrisis→ Alle drie de
hoofdpersonen zijn een beetje op zoek naar zichzelf. Dat wordt vooral duidelijk
bij Green, maar ook Kage en Benson vertonen hiervan duidelijke kenmerken. Bij Green komt het vooral door zijn opvoeding
(hij werd opgevoed door verschillende Joodse pleegouders). Hij komt daardoor
later in de knoop met zichzelf; hij vraagt zich vaak af wie hij nu eigenlijk
precies is en wat hij wil.
-
Film(wereld)→ Dit motief lijkt me
overduidelijk. De drie hoofdpersonen zijn alle drie actief geweest in de
filmwereld en koesteren daar goede herinneringen aan. Een heel groot deel van
het boek heeft met film of Hollywood te maken. Zo is het eerste hoofdstuk
geschreven in een soort ‘script-stijl’, dus zowel de tekst die de hoofdpersonen
moesten zeggen als cameraposities en omgevingsbeschrijvingen. Ook blijkt dat de
diefstal van het geld dóór de gangsters een in de werkelijkheid gebrachte
versie van een script was dat Paula ooit schreef. Al deze filmaspecten in het
boek zijn terug te voeren op het verleden van de auteur, die zelf ook naar de
filmacademie ging.
Thema
Het thema van dit boek is het zoeken naar de
werkelijkheid. Vooral in het laatste deel wordt veel verwarring veroorzaakt. Er
wordt volledig in het midden gelaten wat nu precies de waarheid is, dat laat de
auteur aan de verbeelding van de lezer over. Ook Green zoekt naar de
werkelijkheid (zoals ik hiervoor vermeldde bij het motief ‘identiteitscrisis’).
Natuurlijk is het boek zelf fictie, maar in het boek wordt er dus nogal wat aan
de verbeelding overgelaten.
Schrijfstijl
Over de schrijfstijl van Leon de Winter ben ik zeer
lovend. Hij schrijft niet al te moeilijk (geen hele lange of erg ingewikkelde
zinnen), waardoor het verhaal vlot leest. Ook maakt De Winter regelmatig
gebruik van beeldspraak, wat het verhaal wat levendiger maakte. Soms vond ik
echter wel dat de beeldspraak een beetje te ver doorgevoerd werd, maar dat was
slechts zelden. Voor de rest vormde het namelijk een positieve toevoeging op
het verhaal. Hij weet bovendien de spanning op sommige momenten goed op te
voeren waardoor je als lezer wilt weten hoe het afloopt en dus lees je verder. In
de volgende passage voert De Winter de spanning goed op: ‘’Ze keken de kluis
in. Stapels bankbiljetten. Netjes naast elkaar geplaatst door de hand van een
boekhouder. Het was bijna een anticlimax. Miljoenen dollars, gerangschikt,
geordend, klaar voor gebruik op het eiland van Gaguin, voor het betalen van een
Ierse drukker, een hotel in Marokko. Gehaast, zwijgend, klikten ze de zware
Delsey’s open. ‘Klootzakken,’ klonk er achter hen. Rodney stond in de
deuropening, revolver triomfantelijk losjes in de hand, en de acteurs lieten
vallen wat ze vasthielden. Greens telefoon piepte maar hij kon niet antwoorden.
Het was duidelijk wie het was: Paula meldde zich, door Charlie gewaarschuwd dat
de Mustang was teruggekomen, en op haar beurt wilde zij Green waarschuwen.’’
(pagina 240-241) In deze passage zit de spanning er goed in. Je wilt weten wat
er gaat gebeuren, of de acteurs het er levend vanaf brengen, hoe het met Rodney
afloopt enz. Ik vind dus dat De Winter in dit boek goed met de spanning omgaat;
zodra het verhaal iets lijkt ‘in te zakken’, volgt er weer een spannend moment
waardoor je gelijk weer in het verhaal zit. Ook in de spannende stukken weet
hij de spanning op te bouwen tot een climax. Dat vind ik erg goed aan dit boek.Ook beschrijft De Winter regelmatig de omgeving. Wat erg opvalt zijn de omschrijvingen van plaatsen in Los Angeles. Hier volgt nog een citaat ter illustratie: ‘’Het kantoor van Kant & Associates bevond zich op de elfde verdieping aan Wilshire Boulevard, vlak bij Rodeo Drive. De ramen keken uit op de winkelstraten van Beverly Hills en, meer naar het noordwesten, op de groene heuvels van Bel Air, de zwaar beveiligde enclave van de allerrijksten.’’ (pagina 27). Op een gegeven moment vond ik al deze omschrijvingen van plaatsen in LA wel een storend worden en las ik er als vanzelf overheen. Maar het was zeker ook niet zo dat het het boek ‘verpestte’, want naarmate het boek vorderde kwamen de omschrijvingen steeds minder voor. Wat ik wel weer leuk vond, is hoe De Winter het leven in LA omschrijft, bijvoorbeeld dat van de daklozen, maar ook dat van de rijkeren, en hoe het er in zo’n Amerikaanse stad aan toegaat. Dat vond ik wel weer leuk (en interessant) om te lezen.
Inhoud
Ruimte
De ruimte vind ik, zoals ik hiervoor al heb verteld, erg interessant. Het hele verhaal speelt zich eigenlijk af in Los Angeles (m.u.v. het laatste deel waar vooral terugblikken e.d. worden beschreven). Door het verhaal in een Amerikaanse stad, in het bijzonder in LA, omdat daar natuurlijk Hollywood gelegen is, te laten plaatsvinden vind ik dat de schrijver het verhaal extra aantrekkelijk maakt. Van omstandigheden in Amerikaanse steden weet ik eigenlijk niet zoveel af, dus het lag buiten mijn belevingswereld en dat vind ik wel interessant. Het laten plaatsvinden van dit verhaal in LA is natuurlijk ook wel logisch, aangezien de filmwereld een van de belangrijkste motieven (het leidmotief) is en Hollywood daar gelegen is.
Tijd
Het verhaal speelt zich niet in chronologische volgorde af. Er wordt geregeld gebruik gemaakt van flashbacks, vooral in het laatste deel. In het eerste deel wordt de inbraak in het huis van de gangsters besproken en in het hoofdstuk daarna is het opeens ‘twee weken eerder’. Het tweede deel begint met de mededeling ‘elf maanden later’. Het tijdsverloop is dus verreweg van ‘gewoon’. Ik vond dit tijdsverloop echter wel een geschikte keuze. Het maakte het verhaal wat aantrekkelijker, wat minder saai. Bovendien zorgde het niet-chronologische tijdsverloop er niet echt voor dat je het boek minder goed snapte (behalve misschien in het laatste deel, waar de auteur je zelf laat nadenken over wat er precies gebeurd is).
|
|
|
|
Zoals in mijn oordeelbalk te zien is, ben ik zeer
positief gestemd over dit boek. Ik vond het erg leuk en spannend en had het ook
binnen no-time uit. Het heeft eigenlijk wel het hele boek mijn aandacht
vastgehouden. Wat ik echter zowel als zeer positief als iets minder positief
ervoer is het tweede deel. Hier probeert
de schrijver een beetje te doen of het verhaal min of meer ‘waargebeurd’ is,
doordat in het laatste deel duidelijk wordt gemaakt dat het verhaal dat je in
het eerste deel gelezen hebt, een treatment is dat Green naar een jurist in LA
heeft gestuurd. Het verhaal lijkt wel erg op wat er in ‘werkelijkheid’ (in de
werkelijkheid van het tweede deel) gebeurt was, maar er waren duidelijke
verschillen aan te wijzen. Een voorbeeld (citaat): ‘’Green had in zijn treatment
geschreven dat Benson naar de Cariben en later naar Marokko was gevlucht, maar
onderzoek van het lichaam toonde aan dat Benson al bijna een jaar eerder was
gestorven, vermoedelijk door bloedingen na een maagschot. Het bloed dat bij de
kluis in het huis van Benedict Canyon was aangetroffen, behoorde tot dezelfde
groep als dat van Benson.’’ (pagina 275). Dit vond ik erg sterk aan het boek,
juist omdat je na het eerste deel dacht van ‘oh, zo zit het’ en dat toen toch
bleek dat de ‘waarheid’ wel iets anders was. Het moment dat je erachter kwam
dat je zojuist een treatment, een (deels) verzinsel van Green hebt gelezen,
komt als een verrassing. Het is ook leuk om te lezen hoe het in het ‘echt’ anders
is dan hoe het in het treatment ging. Dat vind ik erg knap van de schrijver en
daar ben ik ook wel lovend over.
5B
